Krytyka

Wykrzyczane wyznania. Wola duszy. Szepty psychiki. To główne cechy
malarstwa, którego najwspanialszą interpretatorką jest Anna Emilia Misiak.
Jej prace wymagają ciągłych poszukiwań wizualnych: obserwuje się je z
daleka i z bliska, aż całość aspektów połączy się w jeden kontemplacyjny
melanż, z którego nigdy nie można być zadowolonym.
 

Artysta znajduje odwagę, by przeżyć z pierwszej ręki doświadczenia umieszczone w zbiorowej nieświadomości i wskrzesić je poprzez wizję swoich prac, przed którymi nie można się zatrzymać, aby narysować wizualne i duchowe wzbogacenie, które sprawia, że dorastamy, jako normalni widzowie do wprawnych badaczy życia. W świecie sztuki, w którym paradoks staje się regułą, a nie wyjątkiem. W świecie sztuki, w którym coraz częściej poszukuje się spektakularyzacji narracji, prace Misiak pojawiają się jak tęcze w nocy. Obraz o autentycznym smaku. Poetycka opowieść, która językiem słodkich melodii podbija duszę obserwatora.

 

Obserwacja malarstwa Anny Emilii staje się niemal duchową podróżą. Wyjątkowym doświadczeniem, w którym można się całkowicie zanurzyć,
a następnie zagłębić w nowej rzeczywistości jak ze snu. Prace stają się
wspomnieniami i przekształcają się w to, co artysta chce zobaczyć.

 

Poprzez istotny znak artyście udaje się sprostać trudnemu zadaniu przekazania
nieznanego. Niewiadoma, którą przekazujesz do wiadomości widza poprzez jej
kształty i kolory. Artysta opracowuje własny znak i geometrię chromatyczną.
Pojawiają się nowe architektury wizualne i tym samym fascynują one wzrok
widza, któremu nie pozostaje nic innego, jak podziwiać malarstwo tej znakomitej interpretatorki sztuki współczesnej.

 

Poza tym rzeczywistości ukryte przez psychikę. Poza banalnie znanym powiedzeniem na płótnie narodził się artysta, który przemierza najważniejsze etapy sztuki. Siła lingwistyki. Twórcza energia. Dynamika znaku, który nigdy nie jest statyczny. To są podstawowe cechy jej malarstwa.